Με μια μεγάλη υποτροφία στην Αμερική και συγκεγκριμένα στο University of Kentucky εξαργύρωσε την επιμονή της, την αφοσίωση της και χάριν την σκληρή δουλειά η Γεωργία Κατσονούρη. Η διεθνής τερματοφύλακας της ΠΑΦΙΑ, από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο μετακομίζει στην Αμερική όπου θα παίζει πλέον σε επαγγελματικό ποδόσφαιρο και ταυτόχρονα θα φοιτά στο πανεπιστήμιο του Κεντάκυ.,
Η δήλωση της Γεωργίας Κατσονούρη:
«Με αφορμή τη χθεσινή τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος γυναικών για φέτος, τελευταίος μου αγώνας στην Κύπρο, τελευταίος μου αγώνας με την ομάδα της ΠΑΦΙΑΣ θα ήθελα να ανακοινώσω μια τεράστια προσωπική επιτυχία η οποία σηματοδοτεί τον αγώνα που δίνω εδώ και 10 μήνες, αλλά και την δουλειά χρόνων. Η αγάπη που έχω για αυτό το άθλημα το οποίο με έκανε ο παπάς μου να το αγκαλιάσω από πολύ μικρή, μου έφερε στην πορεία στοιχεία τα οποία προϋποθέτει τέτοια επιτυχία τεράστιας εμβέλειας.
Επιμονή, υπομονή, αφοσίωση, κόπος, αγώνας, κυνήγι, σκληρή δουλειά, θυσίες, πειθαρχία, ψυχραιμία, ταπεινότητα(κάθε λέξη με το δικό της νόημα) ήταν κάποια από αυτά τα στοιχεία που με οδήγησαν αυτή τη στιγμή να βρίσκομαι με εξ ολοκλήρου αθλητική υποτροφία σε ένα από τα καλυτέρα πανεπιστήμια της Αμερικής τόσο ακαδημαϊκά όσο και αθλητικά, στο University of Kentucky, σχολείο το οποίο αγωνίζεται στην Αμερικανική πανεπιστημιακή αθλητική ομοσπονδία NCAA στην Division 1. Στόχος που έθεσα πριν από ένα χρόνο, οπού κατάφερα να αποβάλω από πάνω μου κάθε είδους φόβο, αμφιβολίες, αρνητικά σχόλια από τους γύρω μου, αλλά και αρνητικές σκέψεις από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Hμουν σιγουρη για τον δρομο που χαραζα το παλεψα και το κηνυγισα μεχρι τελους. Ναι, κατα την διαρκεια του ταξιδιου υπηρχε αγχος, υπηρξαν σκαμπανεβασματα, υπηρξαν στεναχωριες, οπισθοδρομησεις, αλλα προσωρινα, δεν σταθηκαν εμποδιο στην πραγματοποιηση του στοχου μου, γιατι πολυ απλα οταν διψας για κατι, οταν υπαρχει αληθινη αγαπη κανεις τα παντα, γυριζεις τον κοσμο αναποδα για να το πετυχεις και δεν αφηνεις ασημαντα πραγματα να σε επηρεασουν.
Θα ηθελα να ευχαριστησω τους ανθρωπους που ηταν διπλα μου και πιστεψαν σε μενα, ο καθενας βοηθησε με τον δικο του τροπο. Τον ανθρωπο που δεν αμφεβαλε ποτε για μενα που ηταν παντα σιγουρος για τις επιτυχιες μου και θα συνεχισω να τον καμνω περηφανο τζαι τζιπανω ψηλα. Τον παπα μου που ηταν παντα διπλα μου σε ολη τη διαδρομη για την επιτυχια μου ξερει ποσα ετραβησα για να φτασω σε τουτο το σημειο.
Τελος, να ευχαριστησω τις συμπαιχτριες μου αυτα τα 5 σχεδον χρονια που ειμαι στην ομαδα της ΠΑΦΙΑΣ,τις συμπαιχτριες της Εθνικης και τους προπονητες που ειχα την τυχη να γνωρισω και να με αναλαβουν κατα τη διαρκεια ολων αυτων των χρονων. Συνεχιζω με τον ιδιο ζηλο σεμνα και ταπεινα για τα καλυτερα…»
